Od jutra zaczyna się Adwent. Czas łaski. Rozmawiając z najmłodszymi o przygotowaniu do Świąt, uświadomiłam sobie, jak w wielu z nas dorosłych skupia się w tym czasie na ascetycznych wyrzeczeniach koncentrujących nas na sobie, a nie na Bogu i na bliźnich.
Przeglądając dziecięcą literaturę, zrozumiałam, dlaczego tak jest:
– zrobię dobre postanowienie na każdy dzień, by przygotować serce dla Jezusa,
– nazbieram serduszka do żłóbka, by Jezus zechciał do mnie przyjść,
– bedę wkładać źdźbła sianka do żłóbka z dobrymi uczynkami, byleby Jezus się we mnie narodził.
Nie twierdzę, że wymiar ascetyczny jest zły. Nie jest. Zastanówmy się tylko, czy nie zamyka nas na łaskę. Wysilę się i osiągnę to, że będę dobry dla Boga. Pokonam swoje wady, by go zadowolić, będę lepszy, by mnie kochał. Po co więc jest nam potrzebny Bóg, który rodzi się w Boże Narodzenie? Po co nam jego miłość, skoro jesteśmy już idealni, wyćwiczeni w dobrym?
Religia chrześcijańska nie jest religią ascezy. Jest religią Więzi. Asceza ma prowadzić do pogłębienia więzi z Bogiem i bliźnim.Wyrzeczenia są o tyle dobre, o ile prowadzą nas do pogłębienia relacji miłości. Może warto w tym czasie więcej poczytać Słowo Boże, otworzyć Biblię i wspólnie z dzieckiem zasłuchać się w to, co Bóg ma nam do powiedzenia. Może warto zaprosić dorastającą córkę do kina, a z synem pograć w planszówkę lub rozegrać mecz piłki nożnej. Może warto zaprosić męża czy żonę na romantyczną randkę, do teatru lub na spacer wzdłuż morza. Może warto pójść z dzieckiem do kościoła na Eucharystię i dać mu przykład, że naprawdę warto wierzyć w tego Boga Miłości.
Skupmy się w tym świętym czasie na Miłości, która też kosztuje, wiąże się z wyrzeczeniami, jednak pogłębia więź, przyjaźń z Tym, który przychodzi nie tylko w wigilijny wieczór, ale także codziennie w Eucharystii.

s. Łucja

Wsłuchaj się w dziecko w to milczące , wycofane, nieobecne,
Wsłuchaj się w to zbuntowane , nieznośne i złe
Wsłuchaj się w dziecko nie tylko to obok ciebie ale i to które nosisz w sobie

Dziś międzynarodowy dzień zapobiegania przemocy wobec dzieci. Pomódlmy się za te które potrzebują miłości i modlitwy.

,,Pan jest moi Pasterzem niczego mi nie braknie wiedzie mnie po ścieżkach właściwych przez wzgląd na swoją chwałę…”

Jaki jest Jezus Siostro? Zapytała mnie dziewięciolatka na lekcji katechezy. To pytanie nurtuje w mym sercu od paru dni ? Oczywiście wspaniale umiem odpowiedzieć teologicznie i katechizmowo, jednak czy w wierze naprawdę o to chodzi? I czy takiej odpowiedzi oczekiwała mądra dziewięciolatka którą uczę?
Jaki jest Twój Bóg Łucja?
Bóg w którego ja wierzę, którego doświadczyłam i którego doświadczam jest Bogiem który mówi do mnie osobiście. Jego Słowo zachwyca me serce, przemienia, wzmacnia ale i nawraca. Nie jest to Bóg ,,cukierkowy”. Nie. Mój Bóg nie słodzi, wręcz przeciwnie ciągle zachęca do rozwoju, ukazuje prawdę w sposób trudny i bolesny ale nigdy przygniatający. Podnosi.
Bóg którego kocham i w którego wierzę jest Bogiem delikatnym i czułym. Jest moim Pasterzem który niesie mnie na swych ramionach gdy bywaja w codzienności dni w których trudno mi wstać z łóżka, gdy słabości przytłaczają me serce, gdy idę w ciemnościach i nie wiem czy dobrze, właściwie, czy w kierunku wieczności.
Mój Bóg jest Bogiem bliskim. Kocham Go za to, że mogę przy Nim być sobą, że mogę w wolności przy Nim odpocząć. Biegać z Nim na bosaka po plaży po delikatnym piasku, zrywać stokrotki, wspinać się po górskich szczytach, gotować i piec ciasta oraz czytać książki przy ulubionej herbacie. Przy Nim mogę być beztroska, spontaniczna , bez napięć i zbędnych trosk. Mogę być sobą.
Mój Bóg jest wierny nawet wtedy gdy ja odchodzę i grzeszę. Nie rezygnuje ze mnie. Czeka jak wierny Oblubieniec wzbudzając tęsknotę za Sobą licząc na mój powrót w wolności serca.
Mój Bóg jest dobry i mocny. Nie zraża się moją niedoskonałością. Wzmacnia i podnosi gdy ,,leżę” bez wiary w to, że mogę znów zacząć od nowa .
Dobrze mi z Nim być.

s. Łucja

Przynoszę Ci dziś Jezu

moje ubóstwo byś Ty był moim bogactwem

Przynoszę

mój smutek byś Ty był moją radością

Przynoszę

moją ciemność byś Ty był moją światłością

Przynoszę

mój lęk byś Ty był moją siłą

Przynoszę

mój grzech byś Ty był moją świętością

Odnaleźć ukojenie serca w zachodzie słońca, uśmiechu dziecka na korytarzu szkolnym, dobrym słowie mojej Siostry w zaciszu klauzury klasztornej, telefonie od Przyjaciół. Boże dziękuję Ci za wszystkie okruchy tego co może znaczyć życie kontemplacją w świecie.

s. Łucja

Moja ukochana modlitwa naszej Założycielki Matki Tajber

Jezu żyjący we mnie, błogosławię obecność Twoją we mnie! Weź mnie w swoje bosko-zbawcze wszechwładne posiadanie i panuj nade mną w każdej chwili dnia, bym mógł(a) wiernie pełnić wolę Twoją Najświętszą. Żyję jedynie dla Ciebie, Panie, i chcę spełniać wszystko, co zamierzyłeś dokonać przeze mnie. Więc zechciej Jezu działać we mnie i przeze mnie, bym mógł(a) zdążyć dokonać tego, co jest przeznaczone dla mnie.

Ty wiesz, mój Jezu, że chwile życia tak szybko upływają bezowocnie, ja zaś pragnę wszystkie wykorzystać dla chwały Twojej. Więc pociągaj mnie wolą Twoją Najświętszą ku Sobie zamieszkałemu we mnie, bym od Ciebie nie odchodził(a) ani na chwilę, a żył(a) zawsze w Tobie, przy Tobie, dla Ciebie zamieszkałego we mnie.

Pragnę żyć Tobą, mój Drogi Zbawicielu, bym stał(a) się cały(a) Twój (a) i podobny(a) Tobie, byś mógł mnie zdobyć na wieki żyjącego(ą) Tobą, bym stał(a) się wiernym przejawem Twoim.

O Jezu, zabierz mnie catego(ą) w posiadanie Twoje, bym żył(a) w Tobie, z Tobą, dla chwały Ojca Niebieskiego, byś Ty opanował cały mój umysł i wolę moją, bym już myślał(a), pragnął(a) i czuł(a) jedynie przez Ciebie, w Tobie i za łaską Twoją wraz z Tobą.

Niech miłość Twoja przejawia się przeze mnie, myśl Twoja całego(ą) mnie podnosi ku Tobie, a wola Najświętsza niech mnie z Tobą na wieki zjednoczy i uczyni jedno. Amen.

Akt adoracji i zjednoczenia z Jezusem Chrystusem obecnym w nas

(Modlitwa Sługi Bożej M. Pauli Zofii Tajber)

Tęskniliście kiedyś za wiosną w trakcie jesieni? Za kolorami kwiatów, błękitem nieba, śpiewem ptaków z rana, zapachem maciejki w ogrodzie, szumem drzew, wschodem i zachodem słońca nad morzem? Ja tak i to właśnie teraz, dziś. Za oknem pochmurne niebo. Siedzę w pokoju z nosem przyklejonym do okna, z kubkiem gorącej herbaty z cytryną i tęsknię za słońcem, ciepłem, za ogrodami kwiatów, za nowym życiem – i to nie tylko za oknem, ale również w sobie. Błogosławiona tęsknota za rozwojem.

W Pieśni nad pieśniami czytamy słowa Oblubieńca : ,,O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja, … Ogrodem zamkniętym jesteś, siostro ma, oblubienico…”.

 Dziś uświadomiłam sobie na nowo, że piękno życia wewnętrznego sprawia iż wiosna może trwać cały rok, wiosna wewnątrz nas. Wystarczy wejść do Ogrodu swej duszy i spotkać się z Tym Który ją zamieszkuje. Każde spotkanie z Jezusem sprawia, że życie wewnętrzne w nas rozkwita, rozwija się i pogłębia. Gdy skupimy się w codzienności na Nim żyjącym w nas, nawet pochmurne niebo na zewnątrz nie będzie straszne, gdy zaprosimy Go do naszych trudności, relacji, pracy zobaczymy, że z Nim możemy wiele i każdy dzień pomimo trudności może stać się błogosławiony i piękny.

s. Łucja

To, co zafascynowało mnie w chrześcijaństwie i nadal fascynuje, to Osobowy Bóg Miłości – Bóg, który pragnie relacji i intymnej przyjaźni, w której możemy oddać Mu swe serca, a On daje nam swoje. Relacji, w której możemy powiedzieć Mu o wszystkim, wierząc, że On chce dla nas dobra nie tylko tu, na ziemi, ale przede wszystkim w niebie.

Bóg który zna prawdę o nas i kocha szalenie. Doświadczenie Jego miłości, rodzi wolność. Kontemplacja Jego spojrzenia w Słowie Bożym uczy dystansu do opinii ludzkich, wykrzywionych sądów, słów. Niesamowita wolność serca która uczy miłosiernego spojrzenia na siostrę, brata którzy nie potrafią czasem czynić dobra i kochać. Wolność serca która uzdalnia do dawania dobra pomimo zranień i bólu. Doświadczyliście kiedyś takiej miłości i wolności?

Miejscem w którym ja jej doświadczam codziennie jest Słowo Pana i Eucharystia. Lektura Słowa Bożego jest dla mnie przestrzenią Spotkania z Jezusem. Słowo czyta moje serce. Duch święty dotyka głębi tego co ukryte, uczuć , pragnień, przyzwyczajeń, przemienia i nadaje nową jakość, jakość Bożą. Lubię wsłuchiwać się w to co Jezus mówi do mnie w Słowie Kościoła. Jeśli się kogoś kocha to chcę się Go słuchać, rozmawiać z Nim, dialogować. Czytanie Słowa uczy mnie słuchać Jezusa, co dla Niego jest ważne nie tylko dla mnie, jakie jest Jego spojrzenie na moje wybory, pracę, relacje, odpoczynek. Słuchając Go uczę się wybierać to czego chce On a nie tylko ja . Nie są to wybory łatwe. Muszę jednak stwierdzić, że lepsze bo uczą mnie kochać dojrzale siebie, Boga i drugich.

s. Łucja

Dużo by pisać o Maryi. Chciałam podzielić się tym, czego mnie nauczyła i czego nadal się od Niej uczę.

Po pierwsze: słuchanie. Maryja uczy mnie być kobietą słuchającą. Nie jest to prosta sprawa, przynajmniej dla mnie. Maryja uczy mnie słuchać sercem Słowa Bożego – słuchać i nim żyć. Każdego dnia walczę o to, by Słowo Jezusa było w centrum mojej codzienności. Proszę Maryję, by w moim wrażliwym kobiecym sercu właśnie to Słowo kształtowało pragnienia, uczucia, tęsknoty, a tym samym – kształtowało całą moją osobowość i rzeczywistość.

Po drugie: pokora, prostota i zaufanie. Maryja uczy mnie, że w moim życiu na pierwszym miejscu ma być Bóg. Jeśli On będzie na pierwszym miejscu, to wszystko będzie na swoim miejscu. On pokieruje moim losem tak, jak pokierował losem Maryi. Lubię przypatrywać się Jej postawie wobec Józefa. Maryja nie jest kobietą dominującą. Ona szalenie ufa Józefowi zarówno w Betlejem jak i w momencie ucieczki do Egiptu czy w Nazarecie. Ufa, bo wie, że Józef jest mężczyzną słuchającym Boga i może bezgranicznie powierzyć się takiemu mężowi.

Po trzecie: przeżywanie cierpienia. Maryja uczy mnie, jak przeżywać cierpienie. Przyznaję, że nie zawsze udaje mi się Ją w tym naśladować. Łatwo skupić się na sobie, na swym bólu, na odrzuceniu, na samotności niż ofiarować je Bogu. Nauczyłam się, że cierpienie może być skarbem, który zbliża do Boga, drogą do zjednoczenia z Boskim Zbawicielem. Możemy mu nadać sens, jeśli tyko połączymy go z cierpieniem Jezusa.

Po czwarte: przeżywanie codzienności. Maryja uczy mnie, jak nadawać sens mojej codzienności od momentu porannego wstawania i powierzenia dnia Bogu, poprzez pracę z dziećmi, mycie naczyń, gotowanie obiadu, modlitwę. Lubię sobie wyobrażać Maryję jako prostą kobietę: piorącą pieluchy, przygotowującą obiad Józefowi i Jezusowi, czytającą bajki na dobranoc, zasłuchaną w zwierzenia męża, niosącą wodę ze studni, rozmawiającą z przyjaciółkami. Taką „nadzwyczajnie zwyczajną”, bo żyjącą z Bogiem.

Maryjo naucz mnie przeżywać moje życiowe tajemnice radosne, bolesne, chwalebne tak jak Ty.

s. Łucja

Za oknem szalony wiatr. Sztorm na morzu. Zimno. Przemoknięta do suchej nitki wchodzę do domu. Zdejmuje zmoknięte ubranie i zaparzam herbatę z cytryną i miodem. Jest mi zimno. Moje zmarznięte ciało po otuleniu kocem i gorącej herbacie powoli wraca do normalnej temperatury.

Siedząc z kubkiem herbaty w ręku myślę o moim sercu. Ono też często potrzebuje „rozgrzania”, „rozpalenia”, nie herbatą i ciepłym kocem ale miłością. Mieliście tak kiedyś, że czuliście, że wasze serce „ostyga”? Ja tak. Moje serce zamarza, gdy zapominam o Jezusie. Gdy nie znajduje czasu na codzienną adorację, wsłuchiwanie się w Boże słowo, modlitwę. Moje serce wtedy choruje, łapie wirusa bo przestaje być czułe, delikatne, troskliwe, myślące o wieczności.

Po kilkuminutowych przemyśleniach, ubieram mój ukochany habit i gruby sweter i schodzę do kaplicy, potrzebuje dziś tak bardzo „napoju miłości” mego ukochanego Boga.

s. Łucja